|
پيامی قرآنی برای نوروز ۱۳۹۹!
زمستان بي‌سابقه سرد و سختِ کرونا را با ياري‌رساني به بي‌پناهان
و درماندگان به بهاري سبز و سرورآور و سعات‌بخش در نفسِ خود تبديل کنيم.
اين روزها خانه‌نشين شدن اجباري خانواده‌ها در ايران و آمريکا و اروپا و اکثر
کشورهاي جهان ما را بيش از پيش در منيت‌هاي خود و خانواده خود متمرکز و محبوس کرده
است؛ نشانه‌اش حمله و هجوم بي‌سابقه تاريخي در اروپا و آمريکا به فروشگاه‌هاي بزرگ
و کوچک براي ذخيره کردن هر چه بيشتر مواد غذايي است، و با سفارشات آنلاين بر ذخاير
خود مي‌افزايند. اگر در ايران کمتر اين هجوم ديده مي‌شود، چه بسا ناشي از وضعيت
اقتصادي موجود است که آهي در بساط نمانده تا به فکر فرداي خود باشند.
کرونا يک آزمون فراگير جهاني در قرن بيستم است که چرخ کشورهاي متمدّن و متکبّر به
علم و صنعت، عقلِ خودبنياد و انسان‌محوري را در برابر ويروسي ناديدني متوقف ساخته و
ضعف و ناتواني بشرِ مغرور و متجاوز به طبيعت و پشت کرده به ايمان و آفريننده خود را
به نمايش گذاشته است.
حال که در خانه‌هاي خود افسرده و مضطرب مانده‌ايم، تنها راه آزادي از قفسي که
نفسمان را اسير کرده، گذراندن اين آزمون عظيم تاريخي از طريق توجه به بي‌خانمان‌ها
و مردمان مستأصل و بي‌دفاع در ميان خويشاوندان، همسايگان و هموطناني است که به دليل
فقر و فاقه هيچ راهي براي خانه ماندن جز به استقبال کرونا رفتن ندارند.
اگر مسلمانيم و ادّعاي تسليم به حق داريم، قرآن در وصف «انصار» که مهاجران دربدر و
بي‌خانه و خوراک را پناه دادند، آورده است که «آنها سقف و سرپناهي براي مهاجران، و
زمينه‌اي براي تحقق و رشد و شکوفايي فراهم ساختند تا آنجا که با توجه به آنان گويي
خود را فراموش کردند و با ايثارگري، حتي ازتنها لوازم شخصي، حقيقت انفاق و ايمان را
به نمايش گذاشتند».
در سوره «بلد» (شهر) آمده است: «او (انسان خودخواه) هنوز از عَقَبه (گردنه به سوي
قله) نگذشته است، و تو چه داني که عقبه چيست؟! آزاد کردن گردن از بند اسارت، اطعام
گرسنگان در روزگار و شرايط بسي سخت، يتيمي از نزديکان يا درمانده‌اي زمين‌گير». سپس
با چنين تلاشي در عبور از گردنه است که به صعود کنندگاني به سوي قله مي‌پيوندد که
اهل ايمان و عمل صالحند و به صبرو شکيبايي و دلسوزي ديگران را توصيه و تشويق
مي‌کنند.
کرونا با همه مصيبتي که به بار آورده و بيش از اين خواهد آورد، موقعيت و مرحمتي است
که اگر جان فاني ما را مي‌گيرد، جان باقي ما را، اگر از گردنه خودبيني‌ها بگذريم،
تحقق مي‌بخشد. در اين آزمون بي‌نظير تاريخي، بيش از هموطنان اسير استبداد ديني و
جهل و جور، ايرانيان مقيم آمريکا و اروپا، با تفاوت ارزش ارزي، مسئوليت دارند و
مي‌توانند به هر طريقي که ممکن باشد به ياري محرومان بي‌دفاع بشتابند.
همه ساکنان زمين فاني شونده‌اند، تنها چيزي که باقي مي‌ماند، رويکردهاي به سوي ربّ
صاحب جلال و کرامت است. مدرسه و دفترها در آخر سال بسته مي‌شوند، ولي آنچه باقي
مي‌ماند، سعي و کوشش علمي آموزندگان است که زندگي پس از مدرسه آنان را رقم مي‌زند،
مدرسه عظيم هستي نيز چنين است با اين تفاوت که دروسش اسماءالحسني، يعني صفات خدا،
از جمله رحمت و کرامت است.
امسال نوروز را به گونه‌اي متفاوت جشن بگيريم؛ جشني که ابدي و باقي باشد.
«يا مقلب القلوب والابصار، يا مدبراليل و النهار، يا
محول الحول والاحوال حول حالنا الي احسن الحال»
۲ فروردين ۱۳۹۹
عبدالعلى بازرگان
|
دريافت
نسخه پى‌دى‌اف
