Abdolali Bazargan's Answers to Browsers' Questions

خداوند فرموده است " مافرطنا في الكتاب من شي" ( ما در قرآن از هيچ چيز كوتاهي نكرده ايم) و " فیه تبیان کلشی" ( در قرآن بیان همه چیز هست) . بنابراين هرآنچه لازمه هدايت ما بوده قرآن آورده است . اما نام آن بزرگواران در قرآن نيامده چون حيات پر بركتشان بعد از قرآن بوده است . اگر حديث جابر معتبر بود دليلي نداشت ما امروزشيعه چهار امامي ، شش امامي ، هفت امامي و .... داشته باشيم و شيعيان در طول تاريح در تشخيص امام راستين ترديد كنند . اولين كتاب حديث اهل تسنن ۲۳۰ سال بعد از پيامبر و اولين كتاب حديث شيعه حدود سه قرن بعد از رحلت پيامبر منتشر شده است و پيامبر توصيه موكد فرموده بود هرگز از من چيزي ننويسيد و هركس هم نوشته محو نمايد ، لذا نه هيچيك از امامان شيعه كتاب حديث نوشتند و نه هيچيك از امامان چهارگانه اهل تسننن

عصمت اگر ذاتي باشد ، معصوم متولد شدن هنري محسوب نميشود ، در اينصورت امتحان و ابتلائي هم معني نميدهد. عصمت اولا اكتسابي ، ثانيا نسبي است . اكتسابي است چون با تقوي و ترك محارم حاصل ميشود ، نسبي است چون همه انسانها در برابر خالق نسبي و به مصداق " حسنات الابرار سيئات المقربين "( كارهائي كه براي نيكان پسنديده است ، براي مقربين ناپسند و ناكافي است) بدهكار و گناهكار محسوب میشوند. پيامبران و اولياء خدا هرگز گناهان متداول بين انسانها را بدليل خودسازي و تقويت تقوا نميكردند ، اما دهها آيه قرآن در تذكر، تربيت ، تهديد و توبيخ آنها نشان ميدهد پيامبران نيز در افق هاي بلندي نيازمند هشدارهاي الهي بوده اند.

در مورد آيه ۵۷ سوره مباركه اسراء ، اتفاقا به طور آشكار آيات قبل و بعد نشان ميدهد خواندن پيامبران و اولياء نيز مورد نظر است ؛ آيه ۵۵ صريحا در باره پيامبران است و آيه ۵۷ ميگويد آن كساني كه شما ميخوانيد ( نه آن بت ها ) آنها خودشان در جستجوي وسيله اي براي تفرب به خدا هستند تا تقرب بيشتري پيداكنند. آنها اميدوار رحمت خدا و ترسان از عذاب او هستند( آيا بت هاي سنگي چنين حالاتي داشتند ؟ دقت كنيد همه جا ضمائر در باره انسان هاست).

به آيات ۵۳ سوره مومنون و ۳۲ سوره روم مراجعه فرمائيد و توصيه الهي را درموردچنين سئوالاتي ملاحظه فرمائيد. مصلحت زمان ما كنار گذاشتن اختلافات تاريخي و اتحاد بر محور مشتركات فراوان است. به تعبير قرآن : تلك امه قد خلت لها ما كسبت و لكم ما كسبتم و لاتسئلون عما كانوا يعملون... همه ما يك خدا ، يك كتاب ، يك پيامبر ، يك قبله و يك دين داريم ، چرا بايد انگشت روي نقاط افتراق بگذاريم؟ حضرت علي نيز در زمان حكومتشان وقتي خطر معاويه مطرح بود اجازه نميدادند كسي اختلافات قبلي را زنده كند !!؟ من مسلمانم و اسلام را از قرآن ، سنت پیامبر و سیره خاندان او آموخته ام

نیاز به استقرار عدالت در دنیای امروز به مراتب عمیق تر و گسترده تر از دنیای گذشته است ، اگر شیعیان در لبنان مختصری قدرت گرفته اند ، دشمنانشان نیز به مراتب سلطه و قدرت بیشتری یافته اند، لذا نیاز امروز به رهبر بیداری که بر اساس کتاب خدا، مؤمنین دنیای امروز را در برابر دشمنان راه حق رهبری کند بیشتر شده است. از آن گذشته ، اعتقاد به ناجی نهائی مختص شیعه یا مسلمانان نیست ، مسیحیان و یهودیان و بسیاری پیروان مذاهب دیگر به آن باور دارند

احاديث و روايات آنگاه اعتبار دارند كه ، به توصيه پيامبر و امامان ، به قرآن عرضه شوند ، قديمي ترين كتاب روائي اهل تسنن حدود ۲۲۰ سال و اهل تشيع حدود ۳۵۰ سال پس از پيامبر جمع آوري شده است .در روزگاري كه ضبط صوت نبوده ، شما چقدر به دقت و اصالت آن ميتوانيد اطمينان حاصل نمائيد؟ توصيه ميكنم در اينمورد خطبه ۲۱۰نهج البلاغه (و در بعضي نسخ شماره ۲۰۱) را با دقت بخوانيد تا به بي اعتباري بخش عظيمي از آنچه بنام آن بزرگان در اختيار مردم است پي ببريد

بنده مولوي شناس نيستم ، فقط براساس اشعاري كه در مدح خلفاي پيش از حضرت علي در مثنوي وجود دارد و چندین شرح حاليكه از آن بزرگوار نوشته اند چنان مطلبي را گفته ام. به نظر بنده امثال مولوي و ديگر عارفان اهل معنا و مفاهيم لطيف قرآني ، از مرزهاي تعصبات فرقه اي و تنگ نظري هاي رايج عبور كرده و با چشم بازتري به انسانها مي نگريستند ، مولوي اگر شيعه صفوي بود نميتوانست چنان منصفانه از خلفای بعد از پيامبر( ابوبکر و عمر و عثمان) تجليل كند ، اگر سني متعصب بود نيز نميتوانست ، به قول مرحوم مطهري، آنچنان تجليلي از حضرت علي و امام حسين (ع) بكند كه هيچ شيعه اي نكرده باشد

پاسخ تفصیلی خود را میتوانید در بخش «مکتوبات» سایت بنده ملاحظه نمائید، اما آیه مورد نظر شما ربطی به توسل معمول میان مردم ندارد، بلکه در باره منافقینی در زمان رسول خدا است و میگوید اگر آنها نزد پیامبرمی‌آمدند و با طلب مغفرت از خدا، از آن رسول نیز میخواستند برای آنها نیز دعای آمرزش نماید، حتما خدا را توبه پذیرو مهربان می یافتند. مگر ما هم از یکدیگر التماس دعا نمی‌کنیم؟ آیا اگراز دنیا برویم، میتوانیم برای کسی دعا کنیم؟

اذن در زبان و فرهنگ قرآن یعنی قوانین و نظامات، نه اجازه لفظی، وقتی میگوید : خاک پاکیزه گیاهش را به اذن خدا از زمین خارج میکند، یعنی در هر کجای دنیا اگر خاک آلوده نباشد با ترکیب آب سبز میشود، این قانون خداست که با اجازه لفظی زمین تا آسمان فاصله دارد. توسل به امامان هم یعنی آنها را وسیله والگوی عمل و بندگی خالص خدا قرار دادن و خرج کردن خود برای اهداف خدائی، نه خرج کردن خدا، رسول و امام برای رسیدن به حوائج مادی خود

سئوال من این است که آیا این دعا از قرآن است؟ از پیامبرمکرم است؟ از اهل بیت مطهرپیامبر است؟ یا شیخ عباس قمی، بقول خودش آنرا در بعضی کتب معتبره!! دیده است؟ آیا شما نسخه هر طبیبی را تا نشناسید و مطمئن نباشید برای درمان جسمتان می پذیرید؟ که برای درمان روحتان دل به دریا می‌زنید؟ اصلا این دعا را می‌خوانند تا به خدا نزدیک شوند و خود را خرج خدمت در راه خدا کنند، یا خدا و پیامبر و امامان را خرج خود برای برآوردن حاجات دنیائی‌شان می‌کنند؟ میدانم و میدانید که چقدر سخت است آدمی احساس کند پارتی‌هائی را که برای خود تراشیده ممکن است از دست بدهد، ایکاش ما شیعه راستین یعنی پیرو واقعی آن بندگان مخلص و موحد خدا بودیم و آنانرا الگوی خداپرستی می‌گرفتیم، نه آنکه آنانرا شیعه خود کنیم و در پی برآوردن حاجات دنیای دو روزه خود بفرستیم؟

اول- اگر سجده فقط برای خداست، به مصداق الالله الدین الخالص،هرآنچه و هرآنکس که توجه خالص ما را از خدا متمایل به بنده او کند باطل است، آن شهید جاوید نیز هرگز بر تربت امام علی^(ع) یا پیامبر مکرم اسلام^(ص) سجده نکرد، ما چرا به جای سجده به خاک قبر آنحضرت، از راه سعات بخش او که ضامن سعادت است پیروی نکنیم؟ فراموش نکنید این استدلال را در قرآن در جواب مشرکینی که میگفتند: «ما این بت ها جز برای نزدیک شدن به خدا عبادت نمیکنیم» قاطعانه در آیات ابتدائی سوره مزمل داده است دوم- مگر در نماز نمیفرمائید: "ایاک نعبه و ایاک نستعین"(ما فقط تو را میخوانیم و از تو کمک میگیریم)؟ اگر منظور این است که آنها به دادمان برسند، مگر خدا ناتوان است که سراغ بندگانش برویم؟ البته اگر نامشان را ببریم تا بفکر مجاهداتشان بیفتیم و از راه قرآنی آنها پیروی کنیم، اشکالی ندارد، ولی میدانم و میدانید که تکرار این اذکار برای یاری طلبیدن است سوم- اموری را که مختص به خداست و هیچ بنده ای را در آن راهی نیست، فقط باید به خدا موکول کرد، این است مرز ظریف بین شرک و توحید که پیامبرمان فرمود: «شرک در وجود مومن همچون راه رفتن مورچه در شب تاریک روی سنگ سیاه نادیدنی است»؛ مسله سرنوشت ساز و جدی تر از این است که به عادت های خو گرفته عمل کنیم و کتاب خدا را نادیده بگیریم. اگر زیارت آن پرچمدار آزادی ما را تشویق به شناخت راه و رسم او و پیروی از آن کند، به خدا نزدیک شده‌ایم، وگرنه آنها با واسطه قرار دادن برای حاجات مادی دنیائی خویش خرج خود کرده ایم ، نه خود را خرج راه خدائی آنها، آنها بانک و پزشک نبودند تا بدهی‌های ما را بدهند و بیمارهامان را درمان کنند، آنها طبیبان دردهای اخلاقی ما بودند که فراموش کرده ایم

آیا فریشات پیامبر(ص) به دخت گرامیشان فاطمه زهرا، در مورد صبر و شکیبائی و عدم بیتابی پس از رحلت ایشان، و فرمایشات امام حسین به خواهر بزرگوارشان زینب کبری در مورد خویشتنداری پس از شهادت برادر، صورت خود نخراشیدن، بر سر و سینه نزدن، و عزا و ماتم نگرفتن را شنیده‌اید؟ گریه کوتاه مدت پس از مرگ عزیزان امری طبیعی است، اما داستان چیز دیگری و مسئله جای دیگری است

مثالی مناقشه آمیز و مقایسه‌ای مع الفارق است، شما هیچ ضرورتی ندارد علم پزشکی داشته باشید، همین که پزشکی حاذق پیدا کردید کافی است، اگر تشخیص او درست بوده باشد، درمانش موثر واقع میشود، اما دین هرگز تخصصی نیست و هرمسلمان بالغی باید اصول دین خود را کاملا بشناسد، صاحبان رساله نیز در مقدمه کتاب خود مینویسند تقلید در اصول دین باطل است. در ثانی شما درباره پزشک، همینطوری به هرکسی مراجعه نمیکنید، تا اطمینان حاصل نکنید پیش هر کسی نمیروید، اگر هم مشکل جدی داشته باشید پیش چندتا دکتر دیگر هم میروید تا مطمئن شوید. دینداری امری قلبی و تجربی است، تقلید طبق آیه ۳۶ سوره اسراء نهی شده است، خدا چشم و گوش و عقل به ما داده تا ببینیم و بپرسیم نه آنکه کورکورانه تقلید نمائیم. البته اگر در چیزی سئوال دارید باید به اهل فن مراجعه کنید، حساب اینکار با تقلید دربست ازیک شخص تفاوت دارد

تمامی آنچه در مذمت تفرقه با استناد به قرآن گفتید صحیح است و جای هیچ شک و شبهه‌ای ندارد، علی بن ابیطالب (ع) نیز اگر قصد تفرقه داشت، با آنکه خود را شایسته تر برای این خدمت میدید، باخلفای پیش از خود بیعت نمیکرد، ایشان خلافت را نیز به اتکاء مدارک متعددی که در کتاب "شورا و بیعت، حاکمیت خدا درحکومت مردم" آورده ام، حق مسلم مردم از طریق شورا و بیعت میدانست، نه تعیین شده از طرف خدا یا پیامبر. شیعیان ایشان که بعدها تبدیل به جریانی شدند، روح قرآن را عمدتا در عملکرد اهل بیت پیامبر میدیدند، نه در معاویه و یزید و سلسله بنی مروان، بنی امیه و بنی عباس که قرنها تحت عنوان دروغین خلیفه رسول الله بر مسلمانان با استبداد کامل حکومت کردند. این جریان بعنوان اقلیتی مبارز و مخالف حکومت جور همواره تحت فشار و سرکوب خونین خلفا قرار داشتند ولی در کنار برادران اهل تسنن بصورت مسالمت آمیز زندگی میکردند، از دوران آل امیه به تدریج این جریان استقلال نسبی پیدا کرد که بعدها دستاویزی برای پیروان صوفی مسلک شیخ زاهد گیلانی و امثالهم شد و از دروان آن شاهان صفویه پدید آمدند که جز به قدرت و ثروت نمی اندیشیدند و قرآن و اهل بیت برای آنها بهانه‌ای بیش نبود بود و چنین شد که دراین دعوا که هیچ ربطی به تشیع حقیقت طلب تفرقه گریز و تسنن پیرو کتاب و سنت نداشت، نبردهائی با ترکان عثمانی که آنها نیز تشنه ثروت و قدرت بودند در گرفت و دو فرقه شیعه وسنی، هر دو تقلبی، از همان زمان به جان هم افتادند. پس از آن سلسله قاجار نیز بر همان راه رفت و ما امروز میراث بر تسنن و تشیعی هستیم که هر دو در خواب غفلت به جان هم تشنه هستند و به اتکاء ابرقدرتها برای یکدیگر دندان نیز میکنند، فرق میان این دو فرقه با حقیقت قرآن و سنت پیامبر، از زمین تا آسمان است، اما امامت به معنای الگو و اسوه بودن و پیشوائی ایمانی و اخلاقی، امری آزاد و اختیاری و نسبی است که در همه زمینه ها و رشته های علمی، هنری، ورزشی و سیاسی هم وجود دارد.

اصول و فروع دین توسط عالمان دین و به تشخیص آنها تعیین شده است وگرنه در قرآن چنین تقسیم بندی‌هایی وجود ندارد و اگر خواسته باشیم مهمترین موضوعات را نشان دهیم ، همان مثلث توحید و نبوت و قیامت است، اما امامت را اگر به معنای الگوی ایمان و اخلاق بودن بگیریم، ابراهیم اولین امام بود و اهل بیت پیامبر نیز بهترین ابرار و اتقیاء و اسلام شناسان زمان خود بودند، از نظر سیاسی اگر به مسئله نگاه می‌کنید، منتخب مردم امام آنهاست. معنای راکع، فرمانبردار و مطیع است، رکوع شکلی در نماز قالب و نماد آن است. داستانی هم که درباره «وهم راکعون» گفته‌اند، ربطی به قرآن ندارد. قصه‌ها را باید به نص کتاب ارجاع داد

همانطور که بارها گفته و نوشته‌ام، موضوع شفاعت را باید در زمان و مکان نزول قرآن فهمید، در آنزمان مشرکین نه به آخرت اعتقاد داشتند و نه به نبوت و امامت که خواسته باشند از انسانی طلب شفاعت به معنای امروزی کنند. بلکه منظورشان شفاعت فرشتگان از طریق بت‌ها بود و می‌گفتند : هولاء شفعاءنا عندالله، مخاطب نفی یا اثبات شفاعت استثنائی در قرآن مشرکین هستند، نه مومنین.آیا شما هرگز آیه‌ای در قرآن دیده اید که مومنی موضوع شفاعت پیامبر را مطرح کرده باشد؟ ضمیر «من» می‌تواند درباره فرشتگان شفاعت کننده باشد، و میتواند در باره کسی که مشمول شفاعت آنها قرار میگیرد، شفاعت تکوینی فرشتگان نیزهمان نقشی است که خداوند به اذن و در مشیتش برای آنان مقدر فرموده است. شفاعت یک اصل غیر قابل انکار قرآنی است، ولی زمین تا آسمان با شفاعت موهوم مجعول متعارف تفاوت دارد.

مخاطب همواره مشرکین‌اند و شرط ذکر شده، یا ناظر به احراز شرایط لازم بندگان برای شفاعت فرشتگان- کارگزاران جهان- است، و یا ناظر به انطباق آن شفاعت با امکان فرشتگان، فرشتگانی که هرکدام نقش متفاوتی دارند. درهرحال شفاعت قانونمند و مشروط به: عهد توحیدی، شاهد حق بودن و مشابه آن است. همچنانکه شفاعت معلم در مدرسه برای قبولی شاگرد، استناد به نمرات اوست، همان شرایطی که در آیات ذکر شده به آن اشاره کرده‌اید.

آیه ۱۶۹ سوره مبارکه آل‌عمران را، همچون بقیه آیات، باید در ارتباط با شان نزول و آیات قبلی آن، که درباره شکست احد است، درک کرد. منافقان می‌گفتند آنهائی که کشته شدند، حرف ما را گوش نکردند و به جبهه رفتند و کشته و تلف شدند، پاسخ این است که آنها تلف و نفله نشده‌اند، بلکه نزد خدا، عندربهم ( نه عند قبرهم) زنده هستند. مگر غیر از این است که هیچ چیز در دنیا معدوم نمی‌شود؟ عندربهم، یعنی در حساب خدا، وگرنه خدای اول و آخر و ظاهر و باطن که مکانی ندارد. آخر کجای کتاب الهی گفته است شما می‌توانید با ارواح از دنیا رفتگان ارتباط بر قرار کنید و حاجاتتان را بگیرید؟ مگر خدا غایب است که نیاز به واسطه داشته باشد، بلی اگر در دنیا در پی بندگان مخلص‌ خدا برویم و شیعه عملی راه توحیدی آنان باشیم، در همان دنیا شفع آنان شده‌ایم و از این شفاعت در آخرت سود می‌جوئیم، خدا هم بی‌خبرنیست که آن بزرگواران یادآوری کنند.

قرآن این استدلال خودساخته را بارها و به وضوح رد کرده است، کافی است فقط به آیات ابتدائی سوره زمر نگاه کنید که عینا همین استدلال در آن مطرح شده است، در قرآن بارها از اعتقاد مشرکین به خدا سخن به میان آمده است، مشکل آنان همین شرکت سهامی خدا و بندگان بوده که همچنان برای کسانی سودآور است. این استدلال «اگر...که حتما با اجازه و تحت قدرت خداوند است» فرضی بشری و تاریخی است، مشرکین نیز می‌گفتند اگر خدا نمی‌خواست که ما بت‌ها را نمی‌خواندیم، یعنی آنها با اجازه خدا شفاعت می‌کنند. نگاه کنید به نحل ۳۵ و زخرف ۲۰. تکرار می‌کنم، شفاعت هم تکوینی است، هم تشریعی، اما خلاف قانون و قاعده و پارتی بازی نیست، شفاعت در دنیا ریشه می‌گیرد و در آخرت میوه می‌دهد، شفاعت پیوستن به یک عمل یا عامل حق ویا باطل است که طبق مشیت خدا نتیجه مثبت یا منفی می‌دهد، خدا هیچ نیازی به یادآوری بندگان مقرب خود ندارد و آنها نیز کوچکترین عملی خلاف خواست خدا انجام نمی‌دهند. آدمیان همچنان‌که به پول‌های بادآورده لاتاری دل می‌بندند، در مورد آخرت نیزبه دنبال راه‌های میانبرهستند.